De zon valt precies goed door het grote raam van de studio. Een gouden vlek op de vloer, warm en uitnodigend. Noodles ligt op een stoel bij de werkplek van Grace, maar voelt aan alles: dit is het moment. De jacht is geopend. De jacht op het perfecte plekje.

Hij rekt zich uit, traag en gewichtig, zoals alleen een forse Ragdoll van drie jaar dat kan. Elke spier beweegt met betekenis. Dan laat hij zich van de stoel glijden en wandelt loom over de oude terrazovloer. Zijn poten zachtjes tikkend, tussen de stalen lockerkasten en steenschotten door.

De studio is nog stil. Zijn zusje Bubbles ligt ergens in een zonnestraal te doen alsof ze hem niet hoort. Noodles weet beter. Die ligt vast alweer op haar vaste plekje bij de glazen pui, boven op de vensterbank. Zijn favoriete plekje. Uiteraard.

Hij test eerst een plek vlak bij de deur. Tochtig. Dan de bank in de woonkamer — te zacht. De houten vloer bij de vergadertafel dan? Hmm. Iets te druk, zelfs nu. Zijn ogen glijden naar de vide. De zon komt daar binnen als een waterval van licht. Misschien daar dan maar.

Maar plots—een nieuwe kans. Niels komt binnen met een wit kunststof Ikea-bakje, gevuld met kabels, tape en losse spullen. Hij haalt er iets uit en zet het bakje gedachteloos bovenop de stalen lockerkast.

Noodles stopt met lopen en richt zijn kop. Het bakje is klein. Te klein. Absoluut ongeschikt – Perfect.

Zijn ogen volgen het bakje alsof het vanzelf licht geeft. Hij springt op een stoel, van daaruit naar het bureaublad, en tenslotte met een korte krachtige sprong op de lockerkast. Een klim met precisie.

Snuffelend nadert hij het bakje. De geur van kabels is nauwelijks interessant, maar de vorm is onweerstaanbaar. Hij klimt erin, met enige moeite. Zijn forse lijf past er nauwelijks in, maar hij draait een rondje, vouwt zichzelf in bochten die hij zelf niet begrijpt, en nestelt zich tegen het gladde plastic.

Vanuit zijn te kleine troon sluit hij tevreden zijn ogen. De zon? Die is voor een ander moment.

In de verte hoort hij een camera klikken. Grace is bezig. Of Niels. Het maakt niet uit. Dit moment—de knelling, de hoogte, het bakje—is helemaal van hem.

De achterdeur van het woonhuis staat op een kier. Niet wijd, maar genoeg om de lente naar binnen te laten glippen. Waarschijnlijk is hij per ongeluk open blijven staan—zoals wel vaker gebeurt als Sydney aan het basketballen is in de tuin, of als Loïs oefent met haar hockeystick.

Noodles ligt op de piano, vlak bij de deur. Zijn lijf is deels opgewarmd door een zonnestraal die precies door het raam op het deksel valt, deels in de schaduw van de woonkamer. Hij ruikt alles.

Er zit iets in de lucht dat gisteren niet bestond. Iets fris. Iets groens. De geur van aarde, van groei, van iets dat kriebelt in zijn snorharen. Hij sluit zijn ogen en snuift nog eens diep. Ja, dit is anders.

De tuin ligt er stil bij. Alleen het geluid van een verre tram en een merel die zich verslikt in zijn eigen enthousiasme. In de verte kaatst een basketbal op de stoep. Noodles opent zijn ogen. De zon glinstert op het mos tussen de tegels. Hij weet dat het daar koel en zacht is. En toch…

Met een zucht laat hij zich van de piano glijden. Hij is geen buitenkat. Niet officieel. Maar de deur is open. De wereld ligt daar. Onbewaakt. Hij duwt zich langzaam overeind, spiedend alsof er gevaar dreigt. Een stap met één poot. Dan twee. De buitenlucht stroomt om zijn kop.

Hij zet zijn poot op de eerste trede van de stalen trap naar beneden. Het ruikt daar sterker. Groener. Hij kijkt achterom. Niemand ziet hem. Perfect.

Dan — een doffe BONK. De basketbal van Sydney stuitert onverwacht tegen de trap. Die schokt, rammelt en beweegt onder zijn poten. Noodles bevriest. Zijn oren draaien alle kanten op. De wind verandert. De zon verdwijnt een tel achter een wolk. En ineens voelt de drempel achter hem weer aantrekkelijk koel.

Noodles draait om. Eén sierlijke beweging en hij ligt weer binnen. Op de grens. Net binnen. Net veilig. Hij poetst zijn poot alsof het allemaal niets betekende.

Even later klinkt het zachte geluid van nagels op hout. Bubbles verschijnt, elegant en traag. Ze kijkt naar Noodles, naar de deur, en draait zich zonder twijfel om. Richting vensterbank.

Noodles volgt haar met zijn ogen. Hij snuift nog één keer. Dan legt hij zijn kop weer neer op het warme laminaat. De lente is begonnen. Maar hij heeft geen haast.

Ze zit daar weer.

Als een standbeeld in de ochtendzon. Stil, rechtop, perfect in balans. Noodles ligt languit op het bureau in de studio, zijn kop op een opgerold snoer. Hij volgt haar met zijn ogen. Bubbles.

Ze heeft haar plek ingenomen op de vensterbank aan de straatkant, achter het grote winkelraam. Het stalen vouwhek staat zoals altijd op z’n plek. Dicht, maar open genoeg voor haar. Ze glipt er moeiteloos tussendoor, als vloeistof in een vorm. Ze kent de weg. Natuurlijk kent ze de weg.

Het raam zit op een meter hoogte ten opzichte van de stoep. Precies goed. Voorbijgangers hoeven zich niet eens te bukken om haar te zien zitten. Vooral kinderen. Ze wijzen. Sommigen groeten. Sommigen zwaaien zelfs. Noodles ziet het allemaal.

Een meisje met een zwarte rugzak met rood-witte accenten blijft staan. Ze kijkt naar Bubbles alsof ze een beroemdheid is. Bubbles kijkt terug. Even maar. Geen knikje, geen miauw. Slechts één kalme blik. Het meisje drukt haar hand zachtjes tegen het glas. En Bubbles—onvoorspelbaar als altijd—gaat rechtop zitten, haalt langzaam haar poot op, en… wast haar gezicht. Langzaam, ceremonieel. Het meisje giechelt.

Dan klinkt het gerinkel van tram 4 richting Centraal Station. De tram nadert de halte voor hun deur. De moeder van het meisje roept haar. Nog één blik, nog één glimlach. Dan wordt ze zachtjes weggetrokken, de rugzak stuiterend achter haar aan.

Noodles zucht. Hij is groter. Ronder. Zachter. Knuffelbaarder. Hij spint bij het minste of geringste. En toch is zij degene die alle aandacht krijgt. Het voelt oneerlijk.

Hij laat zijn kop zakken op het snoer. Draait zich half om. Probeert haar blik te vangen, maar zij kijkt niet. Ze kijkt naar buiten. Naar mensen die haar niet kennen, maar haar tóch bewonderen.

Misschien is het de rust die zij uitstraalt. Of haar precieze, beheerste manier van stil zijn. Misschien… heeft ze gewoon de betere plek.

De zon kruipt verder langs het raam. Noodles sluit zijn ogen.

Hij zal daar niet gaan zitten. Natuurlijk niet. Maar mocht zij ooit besluiten de wacht over te dragen… dan weet hij precies waar hij moet zijn.